Na een fraaie recordreeks op de beurzen namen de beleggers op Wall Street gisteren iets gas terug. Ze kijken even de kat uit de boom met het oog op het Fed-besluit van vanavond, zeker nu de Amerikaanse producentenprijsindex in mei op 6,6 procent is uitgekomen, het hoogste niveau sinds deze statistiek in 2010 wordt bijgehouden. Op veel nieuws wordt vanavond echter niet gerekend. Marktvorsers verwachten dat het tot nu toe gecommuniceerde beleid zal worden herhaald. Eventuele hints wat betreft een toekomstige wijziging verwachten zij op z’n vroegst in augustus, als de centrale bankiers van diverse landen in Jackson Hole samen komen.
Terug in de tube
Intussen blijven automobielfabrikanten als Daimler (DE:DAIGn) en Volkswagen (DE:VOWG_p) maar arbeidstijdverkorting voor duizenden werknemers aanvragen met als reden de grote wereldwijde chiptekorten. Volkswagen maakte eerder al bekend hierdoor dit jaar 100.000 auto’s minder te kunnen produceren dan ze zouden willen gezien de vraag. Op het totaal van het vorig jaar geproduceerde aantal van 9,2 miljoen nog geen halszaak, maar toch.
Het niet aan de vraag kunnen voldoen betekent mede dat tweedehands auto’s meer gevraagd zijn. Het is een van de achterliggende redenen voor de inflatiesprong in de Verenigde Staten. Maar waar tandpasta niet meer terug in de tube kan worden gedrukt, lijkt dit bij de huidige inflatie nog wel redelijk te lukken. Neem bijvoorbeeld de prijs van timmerhout. Er is en was geen gebrek aan hout in de wereld, maar wel een maximum aan de zaagcapaciteit. En die kon even tijdelijk de grote vraag naar timmerhout niet aan met als gevolg een explosie van de prijs. Maar nu vraag en aanbod weer meer in lijn komen met elkaar, lijkt de inflatie weer terug in de tube te worden gedrukt. De hout futures zijn in een paar weken tijd met 40 procent gedaald. Geen wonder dat de beurzen nog hun schouders blijven ophalen over de huidige inflatiecijfers.
Mosterd na de maaltijd?
Gisteren werd bekend dat de Europese Unie de eerste obligatie heeft uitgegeven voor de financiering van haar herstelfonds van 750-800 miljard euro. De obligatie van 20 miljard euro groot met een looptijd van 10 jaar en een coupon van 0,086 procent, werd maar liefst zeven keer overtekend. Op zich is dat niet zo verwonderlijk. De rentevergoeding is aanzienlijk meer dan bijvoorbeeld de op Duitse staatsobligaties, terwijl beide leningen de triple A-status dragen. Al met al voelt het een beetje als mosterd na de maaltijd om nu nog een Europees coronaherstelfonds op te tuigen, gezien het economisch herstel dat al gaande is. Het Europese herstelfonds is dan ook niet voor niets in het kader van NextGenerationEU.
Door het als een tijdelijk herstelinstrument te verkopen zal de acceptatiegraad hoog zijn geweest. Extra stimulans wordt immers vandaag de dag door beleggers en politici steeds verwelkomd. Maar er zitten nog meer aspecten aan deze obligaties. Ze zullen binnen Europa voor een hoogwaardig liquide alternatief zorgen naast de Duitse staatsobligaties. Dat is prettig in tijden van paniek op de beurzen, want ‘vluchten’ in bijvoorbeeld Grieks staatspapier, dat op 5-jarige looptijden tegenwoordig ook al een negatieve rente kent, zal niet gebeuren.
Nadat de Europese Unie de komende jaren meer van dit soort tranches zal uitgeven, zullen de obligaties vervolgens de komende decennia steeds worden geherfinancierd. Pas rond 2058 verwacht men de opgehaalde gelden weer terug te kunnen betalen. Krijgen we hiermee dan toch een uniforme Europese obligatiemarkt?