Krijgen we nog een decemberrally? Dat is de vraag die eigenlijk elk jaar wel gesteld wordt en op zich is begin december de beste tijd om dat te gaan bekijken. Als we kijken naar de geschiedenis, dan zien we dat dat inderdaad vaak voorkomt. Om meer specifiek te zijn gebeurt dat zo’n zeven van de tien keer. Die rally begint alleen niet op 1 december, maar vaak meer halverwege de maand. De uitleg daarvoor is simpel. Halverwege de maand houden veel institutionele beleggers het voor gezien en kan de markt dus op kleinere volumes op en neer gaan. Dit jaar komt daar nog eens bij dat zowel de Fed als de ECB halverwege de maand nog met hun rentebesluiten komen, dus wellicht houdt een aantal beleggers tot die tijd het kruit droog.
Dat in het merendeel van de gevallen de aandelenbeurzen in december omhoog gaan wil niet zeggen dat dat dit jaar ook het geval zal zijn. Vanaf halverwege oktober zijn de beurzen namelijk aan een forse opmars bezig. Die kreeg nog een extra zetje nadat Powell de afgelopen week aangaf dat het aantal basispunten van de renteverhogingen wel eens omlaag zou kunnen gaan. Dat zou er immers wel eens op kunnen duiden dat de inflatie over z’n hoogtepunt heen is en dat is op zich weer goed voor bedrijven omdat dan de inputkosten naar beneden gaan.
Helaas is die redenering iets te eenzijdig. De loonkosten zijn voor het merendeel van de beursgenoteerde ondernemingen eveneens een factor die van belang is. Daarom werd er in de Verenigde Staten afgelopen vrijdag reikhalzend uitgekeken naar het meest recente banenrapport. Wat bleek? Het aantal gecreëerde banen kwam met 268.000 aanzienlijk hoger uit dan de 200.000 waarop was gerekend. Het werkloosheidspercentage bleef staan op 3,7 procent. Wat misschien nog wel belangrijker was dat het gemiddelde uurloon zowel op jaar- als op maandbasis een forse stijging liet zien. Op jaarbasis bedroeg de toename 5,1 procent, terwijl er van 4,7 procent was uitgegaan. Op maandbasis liet de loongroei zelfs een versnelling zien. In november steeg het gemiddelde uurloon namelijk met 18 dollarcent. Dat was de sterkste groei van het gemiddelde uurloon sinds afgelopen januari. In oktober bedroeg deze stijging nog 12 dollarcent.
Het kan het komend jaar daardoor zo maar zijn dat de lonen verder doorstijgen terwijl de inflatie daalt. Dat is vervelend omdat lonen zelden de neiging hebben om te dalen, zeker niet nu niet alleen de Amerikaanse arbeidsmarkt, maar ook die hier in Europa nog zo sterk blijft. De meeste ondernemingen zijn (nog) niet bezig met het ontslaan van personeel om zo voor te sorteren op mindere economische tijden, veelal omdat er zo veel moeite is gedaan om datzelfde personeel alleen al aan te trekken.
De hogere loonkosten kunnen een negatieve factor zijn dan wel worden omdat het de winstmarges van ondernemingen onder druk zet. Daar staat weer tegenover dat als de inflatie daadwerkelijk daalt, dat de druk van de ketel haalt voor de centrale bankiers. En, het haalt ook de vrees uit de markt dat de centrale banken te ver door zullen gaan met hun beleid van verkrappen. Daardoor zou de meest voorspelde recessie wel eens heel erg kunnen meevallen, als ‘ie überhaupt al komt. Dat kan juist weer lucht geven aan niet alleen bedrijven, maar dus ook aan de beurskoersen. Of dat dan persé in december op de aandelenmarkten tot uiting moet komen of in de loop van volgend jaar doet voor het grotere plaatje natuurlijk niet echt ter zake. Belangrijker is dat de markten in rustiger vaarwater terechtkomen. Hoe meer vertrouwen beleggers er in hebben of krijgen dat het eindstation van de renteverhogingen van de Fed onder 5 procent zal liggen, hoe waarschijnlijker het is dat dat het geval zal zijn.
Natuurlijk zijn de rentes dan hoger dan pakweg twaalf maanden geleden, maar in absolute percentages zijn ze nog steeds niet om over naar huis te schrijven. Daar komt voor beleggers dus niet de sjeu vandaan. Veel aantrekkelijker is het om te (blijven) beleggen in aandelen van bedrijven die over voldoende pricing power beschikken om de hogere kosten door te berekenen.