'Ik wil het zelf doen!'

Zorgen om de Spaanse kredietstatus leiden tot dieprode koersen op de aandelenbeurzen. Er zijn zware bezuinigingen nodig om het begrotingstekort van 10% in 2011 terug te brengen naar 4,5% in 2013. Daarvoor is een bezuinigingspakket nodig van 40 miljard euro. Veel boze Spanjaarden gingen de afgelopen week de straat op om te protesteren tegen de bezuinigingen op onderwijs, uitkeringen en massaontslag van ambtenaren en ondertussen wordt er druk gespeculeerd over de op handenzijnde krediet aanvraag van Spanje. Waar blijft die aanvraag toch? De Spaanse premier Rajoy wil niet gebukt gaan onder het zware juk van IMF, EU en ECB maar kunnen de Spanjaarden nog wel over hun eigen lot beschikken?

Of de bezuinigingen van 40 miljard euro genoegd zijn om een crisis af te wenden, is nog maar de vraag. Spanje heeft niet te maken met een ‘gewoon’ begrotingsprobleem. De afgelopen jaren is door de crisisinterventies, de huizen bubble en de weglek van investeringsgeld in Spanje, een bijna dodelijke financiële mix ontstaan. De werkloosheid is nergens zo hoog als in Spanje en tot 2014 ziet de Spaanse regering geen verbetering komen in de arbeidsmarkt situatie waarin ¼ van de arbeidsbevolking werkloos is en uitkeringsrecht heeft. Ook l zou het begrotingstekort onder de 3% zijn, daarmee is het vertrouwen in de Spaanse economie nog niet hersteld.

Les 1 van economie op de middelbare school is dat ons monetair systeem gebouwd is op het begrip ‘vertrouwen’. Het papiertje dat wij in onze portemonnee hebben vertegenwoordigd enkel een waarde omdat wij die er collectief aan geven. Zouden we dat niet doen, dan is het slechts een papiertje en niets meer dan dat. Zo werkt dat ook in Spanje. Wij zien dat gebrek aan vertrouwen in de Spaanse economie ontstaan omdat investeerders verdwijnen, grote projecten worden afgeschreven, de schuld oploopt, betalingen niet meer worden gedaan en burgers en bedrijven hun geld weghalen uit Spanje en dat alles gebeurd met veel media aandacht.

Politici debatteren al maanden achtereen over de tekorten van banken (59,2 miljard), de oplopende hoogte ervan en de exacte bedragen waarmee buitenlandse banken hun geld terug halen (ING 11 miljard). Het is een grote exposure in medialand. Iedereen moet het weten en niemand vraagt zich blijkbaar af wat het effect daarvan is. Maar wij wel. Het effect daarvan is dat alle belanghebbende het idee krijgen dat hun geld misschien niet veilig is in Spanje. Onze eigen Nederlandse banken, die vanuit hun professionele kader wel beter moeten weten, haalde maar liefst 14 miljard terug uit Spanje in de afgelopen periode! Hoe groot de bankenbuffers in Spanje ook zijn met al die media aandacht wordt het probleem alleen maar groter.

Al die ellende ontstaat niet omdat de overheid een tekort op de lopende begroting heeft boven de magische grens van 3% maar omdat het vertrouwen ‘all-in the open’ wordt besproken. De eerste lessen economie op de middelbare school zijn blijkbaar al weer vergeten. De enige remedie tegen deze zwaar zieke patiënt is het injecteren van geld. Veel geld, ja heeeel veeeeel geld. Gelukkig staan er drie doctoren langs de kant klaar met dikken spuiten geld. Maar waar wachten zij toch op? Zij wachten op het zelfbeschikkingslot van Spanje, van premier Rajoy, Spaans ereburger en redder in nood. Hij wil toch eerst zelf proberen zijn problemen op te lossen. Als een eigenwijs jongetje zegt hij ‘ik wil het zelf doen!’ omdat hij niet wil luisteren naar de wijze raad van zijn ouders lekt aan alle kanten het geld van de Spaanse overheid weg omdat het vertrouwen evenredig hard afneemt. Doe rustig aan Rajoy, neem de tijd om goede beslissingen te nemen!